Haagplanten, waarvan ik wist dat hij hoog op de lijst van mijn hongerige merel staat.

Het moet zo'n jaar of 20 geleden zijn dat ik een bijna kaal stekje van 15cm met 4 blaadjes en 2 besjes eraan mee naar huis nam en in de grond stak met de bedoeling dat het zou uitgroeien tot een gezellige, mooie, mollige haag van cotoneaster. 

Ja, die met die rode besjes, waarvan er vele soorten bestaan en waarvan ik wist dat hij hoog op de lijst van mijn hongerige merel staat. 

Inmiddels is dat kleine stengeltje uitgegroeid tot een heuse volwassen -zeg maar rustig- dikke haag van zo'n 10 meter lang en met een heupomvang van zo'n kleine meter. Zijn stengels zijn ondertussen veranderd in arm- en beendikke takken die door de jaren heen steeds langer en langer worden. Hij wordt een paar keer per jaar gesnoeid en geeft eerst een zee van nietige onbeduidend witte bloemetjes om ons daarna jaarin, jaaruit elke keer weer opnieuw blij te maken met al die vurig rode besjes. En dat een haag lang. Ik kan niet meer tellen hoeveel mensen er voor die haag gestaan hebben om die rode gloed te bewonderen. 

Maar wat ik eigenlijk helemaal heerlijk vind om te zien is, dat mijn musjes die haag gebruiken als het regent, bij gevaar als de kat langs komt of een overvliegende roofvogel, of gewoon maar om uit te rusten, of om te zonnen of om in weg te kruipen. En last but not least komen de merels. Maar dat leidt niet altijd tot gezelligheid. Op het territoir van de een, wordt de ander geweigerd. Maar wat als je met zn drieën zin hebt in zon sappig besje en de eigenaar vindt dat niet echt een goed idee. Dan heb je oorlog. Er wordt geschreeuwd en gescholden - op z'n merels dan- , en voor je het weet heeft hij het pleit gewonnen en kan weer ongestoord verder. Wat ik me als mens nou wel eens heb afgevraagd is - misschien natuurlijk knettergek- zou zo'n merel nou ook iets proeven, want hij slikt dat besje weg als een pilletje. Dan proef je toch niet of hij lekker zoet is of bitter of te zuur of niet om aan te vreten. Nou ja, antwoord krijg ik hier natuurlijk nooit op, dat weet ik wel, maar toch denk ik dat elke keer als ik hem zie: hap-slik-weg. Lieve mensen, dat kleine stekje heeft me al zoveel vreugde bezorgd en daarom deel ik deze lijvige dame graag met julie. 

Waarom dame? Omdat ze van die brede heupen heeft!